97章 河母信使

卢<i></i>钟捏<i></i>银票，怒极反笑。<i></i><i></i><i></i>，<i></i>终<i></i>明白<i></i><i></i>张<i></i>马扎<i></i><i></i>思。

若非<i></i>弯腰低头，徐牧根本<i></i><i></i>接。

偌<i></i><i></i>官坊<i></i>街，<i></i>数<i></i>围观百姓。此<i></i><i></i><i></i>少<i></i>，<i></i><i></i>始窃窃私语。

卢<i></i>钟垂<i></i><i></i>，仰头笑<i></i><i></i><i></i>。尖锐<i></i>笑声，惊<i></i>四周围<i></i><i></i>少百姓，纷纷往<i></i>退却。

徐牧浑<i></i><i></i><i></i>。

<i></i><i></i><i></i><i></i>整<i></i>汤江城<i></i><i></i>，<i></i>四<i></i>户<i></i>脸<i></i>打碎。

“<i></i>先<i></i><i></i>，让<i></i>够胆<i></i>话，莫<i></i>离<i></i>汤江。”

“<i></i>留<i></i><i></i><i></i>。”

徐牧凝声<i></i>口，<i></i>四<i></i>户<i></i>间<i></i>仇怨，注定<i></i><i></i>善<i></i>。<i></i>宵禁堵<i></i>杀<i></i>，<i></i><i></i>委曲求存<i></i><i></i>。

卢<i></i>钟立<i></i><i></i><i></i>，脸庞早已经爬满<i></i>戾气。

“司虎，数三声。三声<i></i><i></i>，马<i></i>启程<i></i>长阳。”

司虎<i></i>头<i></i>笑，瓮声瓮气<i></i>喊<i></i><i></i><i></i>“三”。

“<i></i>东<i></i>，哪<i></i><i></i><i></i>底气。”卢<i></i>钟沉沉立<i></i>，汤江城<i></i>百<i></i><i></i><i></i>，敢虎口捞食<i></i><i></i>，<i></i><i></i>三<i></i>。

<i></i><i></i>例外<i></i>，<i></i>死<i></i>很惨。

“二。”

卢<i></i>钟身<i></i>微颤，捏<i></i>二千两<i></i>银票，脸色憋<i></i><i></i>白。

“<i></i>。”

“哈哈哈！<i></i>，<i></i>东<i></i><i></i>！”

<i></i><i></i>围观百姓<i></i><i></i>，卢<i></i>钟狞笑<i></i>弯<i></i>腰，长弓<i></i>揖，将二千两<i></i>银票，平举<i></i>徐牧身<i></i>。

“卢公<i></i>知？”

“知。”卢<i></i>钟冷<i></i>声音。