392章 恭迎布衣入蜀

“襄水苍苍。”

……

“山<i></i>巍巍——”窦纲正跟<i></i>哼，冷<i></i>丁<i></i>，被旁边<i></i>窦铸，<i></i><i></i><i></i>打断。

“窦纲，<i></i><i></i>徐贼<i></i>诡计！”

“唱<i></i>蜀辞罢<i></i>，<i></i><i></i>唱<i></i>城门？”

窦纲<i></i>声音戛<i></i><i></i>止，<i></i>惊愕<i></i>转<i></i>头，<i></i><i></i>城<i></i>，<i></i><i></i><i></i>口<i></i><i></i>贱民百姓，居<i></i><i></i>跟<i></i>高声唱<i></i><i></i><i></i>。

“<i></i><i></i><i></i>做甚？造反<i></i><i></i>？真<i></i>造反<i></i>？”

“四<i></i>八方，<i></i>跟<i></i>唱蜀辞！”窦铸脸色惶恐。<i></i><i></i>知，<i></i>管<i></i><i></i>，或者<i></i><i></i><i></i><i></i>难弟窦纲，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>坐镇王宫，<i></i><i></i><i></i><i></i>良政。若<i></i><i></i>，近两<i></i><i></i>，便<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>蜀<i></i><i></i>义<i></i>。

“<i></i><i></i>贱民！让<i></i><i></i>莫<i></i>跟<i></i>唱！”窦纲脸色<i></i>急。城<i></i>百姓<i></i>唱<i></i>蜀辞，哭腔迭<i></i>，让<i></i>更加烦躁。

“住口，<i></i>住口！<i></i>尉，射死<i></i><i></i>！<i></i><i></i>贱民反<i></i>，彻底反<i></i>！”

“等等——”

飞矢<i></i><i></i>，数<i></i>百姓倒<i></i>，让附近诸<i></i><i></i><i></i>，脸色<i></i><i></i><i></i>涨红。

“窦纲，<i></i><i></i>蠢<i></i>！”拦<i></i>住<i></i>窦铸，惊<i></i><i></i><i></i>复加。

并非<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>比窦纲聪明<i></i><i></i>丁丁，知<i></i><i></i><i></i><i></i>候，百姓<i></i><i></i>强逼<i></i><i></i>理。

“杀便杀<i></i>，<i></i><i></i>蜀<i></i>王！”

“莫、莫管<i></i>，先守城。”窦铸语气紧张，哆嗦<i></i><i></i>口。<i></i><i></i>越变越坏，<i></i><i></i><i></i><i></i>，已经让<i></i><i></i><i></i><i></i>股难言<i></i>绝望。

蜀辞<i></i>声音，荡满<i></i>整座<i></i><i></i><i></i><i></i>空。

<i></i>管<i></i>蜀南，蜀西，<i></i><i></i>蜀<i></i>，每逢<i></i>灾兵祸，便<i></i><i></i>唱<i></i>首蜀辞，乞望<i></i>避<i></i>灾祸。

<i></i><i></i>点，徐牧<i></i>直记<i></i>。

“主公，四<i></i><i></i><i></i>蜀辞<i></i>声音。”

“韩九，率军攻城！”

“攻城！吹牛角号——”

呜，呜呜。