472章 仁名

“主公，欲<i></i>带<i></i>少<i></i>。”

左师仁<i></i><i></i><i></i>，“八千<i></i>吧。<i></i><i></i>，留万<i></i><i></i>恪州边境<i></i>外，随<i></i>接应。”

“并非<i></i>怕死，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>死。<i></i>三十州<i></i>乱世，终归<i></i><i></i><i></i><i></i>顾念苍<i></i><i></i>明主，<i></i><i></i>辟新朝。”

“主公，<i></i>定<i></i><i></i><i></i><i></i>位明主。”

“瞧瞧，<i></i><i></i><i></i>夸<i></i><i></i>。”

左师仁笑<i></i>声，<i></i>亲卫<i></i>操持<i></i>，披<i></i><i></i>件金光耀目<i></i>连身甲。继<i></i>，<i></i>儒雅<i></i>踏步，带<i></i>数十<i></i>亲卫，走<i></i><i></i>军帐。

……

“馒头？虎哥儿，<i></i><i></i>吃光<i></i>！<i></i><i></i>哪儿找给<i></i>！”马毅嘟嚷<i></i>，“才<i></i><i></i>襄江，<i></i><i></i>啃<i></i>二十几<i></i>。”

“<i></i><i></i>纪<i></i>，<i></i>长身体。马毅哥哥，<i></i>褡裢<i></i><i></i>香味儿。”

“二翠偷偷给<i></i><i></i>……”

<i></i><i></i>司虎<i></i>眼睛，马毅终归<i></i>忍，取<i></i><i></i>串<i></i>烤鱼<i></i><i></i>。

骑<i></i>马<i></i>，<i></i><i></i>嗅<i></i><i></i>烤鱼香气<i></i>徐牧，<i></i><i></i><i></i>便知<i></i>，马毅<i></i>完犊<i></i><i></i>。

果<i></i>其<i></i>。

<i></i>马毅抱<i></i>马<i></i>，司虎扯<i></i><i></i>褡裢，索性<i></i>马整<i></i>儿扛<i></i><i></i>，往林<i></i><i></i>跑<i></i>。

“虎哥儿，<i></i>吃独食，<i></i><i></i><i></i>烂疮！”

“吃<i></i>再<i></i>！”司虎<i></i>声音，隐隐约约传<i></i>。

徐牧<i></i><i></i>骂娘，刚准备<i></i><i></i>口，却<i></i><i></i><i></i><i></i>方探路<i></i>弓狗，已经回马<i></i><i></i>。