561章 庐城

<i></i><i></i>徐牧<i></i>料，肉眼隐隐<i></i>见，城外<i></i>凉<i></i><i></i>军，<i></i><i></i><i></i><i></i>咋咋呼呼，偶尔<i></i>派<i></i>西羌<i></i><i></i>骑军，<i></i>城外骑射几轮。

<i></i><i></i><i></i>打<i></i><i></i>城墙，若<i></i>近<i></i><i></i>，庐城<i></i><i></i>蜀军，便<i></i>立即回射。另外，攻<i></i>庐城<i></i><i></i>，城<i></i>尚<i></i><i></i>少重弩，<i></i>射<i></i>几支巨矢<i></i><i></i>，破风<i></i>声音，便将<i></i>少挑衅<i></i>西羌<i></i>，惊<i></i>策马调头。

“增派<i></i><i></i>巡夜，<i></i><i></i><i></i>误。”徐牧立<i></i>城头，声音沉稳。

……

庐城<i></i>外，凉<i></i><i></i>扎营<i></i>。

<i></i>军帐<i></i>，董文抱<i></i>酒坛<i></i>，连<i></i>灌<i></i>几口。并未喝醉，<i></i><i></i><i></i>眼睛<i></i>，忽<i></i><i></i><i></i><i></i>丝迷茫。

<i></i><i></i>倚重<i></i>军师，死<i></i><i></i>蜀州。让<i></i>觉<i></i>整<i></i><i></i>，仿佛断<i></i><i></i>条<i></i>臂般。

隐约<i></i>间，<i></i>似乎才<i></i><i></i><i></i>，<i></i>布衣贼攻入凉州<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>急<i></i>。故<i></i>，<i></i><i></i>军师才<i></i>定<i></i>涉险<i></i>策。

“主公，主公。”帐外传<i></i>声音。

“莫喊。”董文怒<i></i><i></i>口。

“主公……凉州城<i></i><i></i>，<i></i>军师<i></i><i></i>奴。”

“<i></i>奴？”董文沉默<i></i>番，让<i></i><i></i><i></i>奴传唤进<i></i>。

“拜、拜见吾王。”老<i></i>奴满头苍<i></i>，见<i></i>董文，便立即跪<i></i><i></i>拜。

“讲吧，追<i></i><i></i>军<i></i><i></i><i></i><i></i>？”

“主<i></i>离<i></i>凉州<i></i><i></i>……曾言，此番涉险，若<i></i>幸身死，便让<i></i>将<i></i>封密信，亲<i></i>交<i></i>吾王<i></i><i></i>。”

听<i></i>，董文立即抢<i></i>密信，抠<i></i>红蜡<i></i><i></i>，细细<i></i><i></i><i></i><i></i>。信<i></i><i></i>内容并<i></i><i></i>，<i></i><i></i>寥寥几句。