327章 两路分兵

徐牧皱眉沉思。

世<i></i><i></i>乱，治<i></i><i></i>方。<i></i>狗屁<i></i>招安<i></i>法，完全<i></i>恶<i></i><i></i><i></i>套路。<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>并<i></i><i></i>外，担<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>其<i></i><i></i><i></i><i></i>。

<i></i><i></i><i></i><i></i>关键<i></i>刻，刚<i></i><i></i><i></i>，攻打<i></i>座临江<i></i>郡。

“军师呢？”

“军师带三千<i></i><i></i><i></i>。”

“三千<i></i>？”

“确<i></i>，军师<i></i>，让东<i></i>勿忧，<i></i>定<i></i>打<i></i>威风。<i></i>请东<i></i>莫<i></i>犹豫，<i></i>办法立即打<i></i><i></i>座临江<i></i>郡，<i></i><i></i><i></i>等<i></i>栖身<i></i><i></i>。”

扶风城城矮墙破，<i></i>确<i></i><i></i>良<i></i>。顶<i></i><i></i>，入蜀<i></i><i></i><i></i>处栖身<i></i>。

“三千<i></i>，迎战二万余<i></i>，军师<i></i><i></i>何打。”

徐牧脸色凝沉。

<i></i>明白<i></i><i></i><i></i><i></i>理，<i></i>便像<i></i>条<i></i>江龙，三<i></i>蜀王，溃军江匪，<i></i><i></i>蜀<i></i><i></i><i></i>诸<i></i>门阀世<i></i>，实则<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。

即便<i></i><i></i><i></i>侯爷遗志<i></i>名头，斩奸相，拒北狄。<i></i>近带<i></i>万余<i></i><i></i><i></i>军，若<i></i><i></i>兔<i></i>，便<i></i>被<i></i>吃<i></i>渣<i></i><i></i>剩。

反<i></i>，<i></i><i></i><i></i>刺猬，别<i></i><i></i><i></i><i></i>，估摸<i></i><i></i><i></i>思量<i></i>番。

贾周定<i></i><i></i>明白，<i></i><i></i>才<i></i>等<i></i>回城，怕被阻拦，索性带<i></i>三千<i></i><i></i>征。

<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>怪罪<i></i>贾周。若<i></i><i></i>迂腐固守<i></i>性<i></i>，<i></i><i></i><i></i>被<i></i>称<i></i>“毒鹗”<i></i>。

“先回城。”徐牧声音冷静。

<i></i>算<i></i>入蜀<i></i><i></i><i></i>战，贾周<i></i><i></i>，替<i></i>挡<i></i>溃军。<i></i><i></i><i></i>带军北<i></i>，抢<i></i><i></i>间，打<i></i><i></i>座临江郡。

<i></i><i></i>万余<i></i>，却偏<i></i>被两路分军。

骑<i></i>马<i></i>，驰骋<i></i><i></i>，徐牧紧紧<i></i><i></i>远处<i></i>山峦。<i></i><i></i>军师，<i></i>替<i></i>打<i></i>场守水晶<i></i><i></i>战<i></i>。